V MONOfest (2017)

Festiwal / Teatr

V Ogólnopolski Festiwal Teatrów Jednego Aktora MONOfest to posiadające markę i bogatą historię wydarzenie, prezentujące łódzkiej publiczności wartościowe artystycznie spektakle teatru jednego aktora. Do tej pory w ramach festiwalu zagrali m.in. Bronisław Wrocławski, Jan Peszek, Atsushi Takenouchi, Dobromir Dymecki, Janusz Stolarski, Justyna Wasilewska.

MONOfest posiada formę konkretnie sprofilowanego przeglądu, promującego i badającego w szerokim aspekcie zjawisko monodramu. Istotą zadania jest inicjowanie nowatorskich zdarzeń artystycznych i konfrontowanie ich z dorobkiem artystów utytułowanych. MONOfest jest przeglądem realizowanym w dwóch nurtach. Pierwszy z nich to przegląd konkursowy, tworzony w toku wolnego naboru. Nurt drugi zaś to cykl prezentacji mistrzowskich. Prezentacje mistrzowskie i konkursowe poszerzone są o warsztaty tematyczne.

Wskazane wydarzenia uzupełniające podejmować będą zagadnienia teoretyczne i realizacyjne (aktorskie i reżyserskie) związane ze sztuką monodramu. Ich celem będzie stworzenie platformy wymiany doświadczeń twórców, w tym twórców amatorów oraz zbudowanie zaplecza teoretycznego dla krytycznego spojrzenia na współczesny monodram i szukania nowych kierunków rozwoju tej dziedziny teatru.

Tegoroczna edycja odbędzie się w dniach 19-22 października w Teatrze Szwalnia. W jury festiwalu zasiądą Anna Nowicka, Marcin Brzozowski oraz Magnus von Horn.

O jury:

Anna Nowicka – tancerka, choreograf, pedagog, instruktorka jogi. Absolwentka Salzburg Experimental Academy of Dance (SEAD) w Austrii, Ernst-Busch/HZT w Berlinie oraz Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Marcin Brzozowski – znany i ceniony twórca teatru autorskiego. Aktor, reżyser, scenograf, scenarzysta. Dyrektor artystyczny i programowy Teatru Szwalnia, profesor na Wydziale Aktorskim Łódzkiej Szkoły Filmowej.

Magnus von Horn – reżyser i scenarzysta urodzony w 1983 r. w Göteborgu w Szwecji. Za swój pełnometrażowy debiut – „Intruz” – otrzymał nagrody dla najlepszego scenarzysty i reżysera 40. Festiwalu Filmowego w Gdyni oraz Paszport Polityki za rok 2015.

PROGRAM

19 października
16.00-18.30 warsztat | Marcin Brzozowski | Z

19.00 Moskwa-Pietuszki | Jacek Zawadzki | 10/20 PLN | WT

20 października
13.00-15.30 warsztat | Joanna Gogulska | Z

17.00 Atrapa i Utopia. Esej teatralny | Iwona Konecka | 5/10 PLN | J (DS)

19.00 SAM | Przemysław Wasilkowski | 5/10 PLN | J (DS)

20.15 O matko z córką | Angelika Olszewska | 5/10 PLN | J (R)

21.30 rozmowa

21 października
13.00-15.30 warsztat | Anna Nowicka | Z

16.00 Motyl. Publiczna egzekucja z muzyką na żywo | Albert Pyśk | 5/10 PLN | J (Teatr Zamiast, Piłsudskiego 135)

17.30 Sen Małego Króla, który nigdy nie był księciem | Paweł Głowaty | 5/10 PLN | J (DS)

19.00 Grop | Iwo Bochat | 5/10 PLN | J (R)

20.30 Tato nie wraca | Agnieszka Przepiórska | 10/20 PLN | WT (zmiana w tytule spektaklu)

21.30 rozmowa

22 października
16.00 Schron | Maciej Kowalczyk | 5/10 PLN | J (Teatr Zamiast, Piłsudskiego 135)

17.30 Kamica79 | Marta Grygier | 5/10 PLN | J (DS)

19.00 Wanda Wasilewska | Kamila Banasiak | 5/10 PLN | J (R)

20.30 Raw Light | Anna Nowicka | 10/20 PLN | WT

21.30 rozmowa i wręczenie nagród

Z – zapisy
J – spektakl konkursowy
WT – wydarzenie towarzyszące
DS – Duża Scena (Teatr Szwalnia)
R – Scena na rampie (Teatr Szwalnia)

spektakle: Schron oraz Motyl. Publiczna egzekucja z muzyką na żywo odbywają się w siedzibie Teatru Zamiast (ul. Piłsudskiego 135)

WARSZTATY

Marcin Brzozowski – MONOAKTOR (teatr/ wyobraźnia)

Joanna Gogulska – UCZUCIE DŹWIĘKU (śpiew/ wyobraźnia)

Anna Nowicka – UWAŻAJ NA RUCH (ciało/ wyobraźnia)

Rezerwacje biletów i zapisy na warsztaty przyjmujemy mailowo: promocja@teatrszwalnia.pl

ATRAPA I UTOPIA. ESEJ TEATRALNY / Iwona Konecka
To wywód trochę już zmęczonej aktywistki, która co chwilę się poddaje lecz poddać się nie może. W pseudo-akademickiej formie wykłada widowni sens swoich działań, by za chwilę skontrować go poetycko-teatralnym obrazem. Dlatego Atrapa i Utopia to esej teatralny. Artystka szuka tematu w publicystyce i filozofii politycznej, a przede wszystkim w nowej polskiej poezji. To inspiracje, z których montuje teatralne metafory: zmienne i nieokiełznane, a wśród nich: sekwencje wybuchów, rockowe koncerty, trochę benzyny a nawet Święty Mikołaj… Gdzieś między aulą wykładową, a klubem go-go Iwona Konecka prowokuje odbiorców do odklejenia się od codzienności – udającej jedynie słuszną i nieuniknioną – i sięgnięcia wzrokiem w przyszłość. W zasadzie do różnych mniej lub bardziej możliwych przyszłości…

Scenariusz i wykonanie: Iwona Konecka
Video: Łukasz z Bałut
Konsultacja artystyczna: Anna Sadowska

Spektakl według scenariusza nagrodzonego przez Teatr Ósmego Dnia w konkursie OFF: Premiery//Prezentacje

SAM / Przemysław Wasilkowski
Spektakl SAM oparty na tekstach Williama Szekspira, Samuela Becketta i Sarah Kane, nie posiada tradycyjnej struktury dramatycznej, gdzie historia bohatera poprzez perypetie, zmierza do jakiegoś finalnego rozwiązania. Nie ma w nim też wyraźnie zarysowanej postaci scenicznej, o której można powiedzieć coś jasnego i pewnego. Akcja spektaklu zbudowana jest z zabłąkanych fragmentów „Hamleta”, „Towarzystwa” i „Psychosis 4.48”. Ich wspólnym tematem jest świadomość, świadomość kogoś, kto za wszelką cenę chce ustalić, kim tak naprawdę jest, chce poznać tego kogoś, którego twarz wykleja wnętrze jego umysłu? Takie pytania – czy nam się to podoba czy nie -, docierają do nas wyraźnie i nieubłaganie w sytuacji kryzysu tożsamości, w stanach szoku lub załamania nerwowego. Dlatego taki, a nie inny dobór tekstów. Beckett pyta z precyzją i metodycznością, nieomal kartezjańską. Sarah Kane krzyczy, bez ogródek, prosto z serca. Szekspir wyśpiewuje to w monologach szalonego Hamleta. Co ich łączy? To, że człowiek musi toczyć ten pojedynek sam. Aktor ma jednak na scenie tą przewagę, że towarzyszy mu stale jego teatralny, wizualny sobowtór, umożliwiając sytuację dialogu tak z autorem, jak i z widzem.

W sferze praktyki teatralnej, spektakl powstał z inspiracji ostatnim etapem pracy Jerzego Grotowskiego, odkryciami psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella, a w głównej mierze sytuacjami dialogicznymi wynikającymi z autoreferencyjnych struktur narracyjnych monologów beckettowskich. Ten ostatni obszar jest centralnym polem badawczym artysty i głównym tematem jego przewodu doktorskiego, realizowanego pod okiem prof. Krystiana Lupy.
W praktycznym badaniu sytuacji dialogicznej twórca korzysta z wiedzy i konsultacji psycholożki Agnieszki Wróblewskiej z Warszawskiej Akademii Psychologii Zorientowanej na Proces.

Scenariusz, reżyseria i wykonanie: Przemysław Wasilkowski

O MATKO Z CÓRKĄ / Angelika Olszewska
O matko z córką to tytuł autorskiego monodramu napisanego przez młodą aktorkę i mamę. Pierwsze doświadczenia rodzicielstwa stały się inspiracją do stworzenia tekstu, który porusza problem macierzyństwa w wymiarze osobistym, rodzinnym i społecznym. Miesza się w nim eksplozja odkrywania nowych radości zderzona z presją oczekiwań narzucaną przez otoczenie. Jak walczyć z wszechobecnymi stereotypami i stworzyć nową „JA”? To wszystko podane jest w tonie lekkim, ale prowadzi równocześnie do pytań głębszych: o istotę bycia rodzicem, o wpływ naszego dzieciństwa na nasze późniejsze rodzicielstwo, o to co dostajemy od życia i co po sobie zostawiamy.

Autor tekstu: Angelika Olszewska
Reżyseria: Mateusz Olszewski
Scenografia: Joanna Walisiak-Jankowska
Wykonawca: Angelika Olszewska

MOTYL. PUBLICZNA EGZEKUCJA Z MUZYKĄ NA ŻYWO / Albert Pyśk
Motyl – publiczna egzekucja z muzyką na żywo – to monodram Alberta Pyśka na podstawie poematu Boska Komedia Dantego. Poemat stał się inspiracją do postawienia takich pytań jak, czym jest piekło dziś? Jak wiele jest w nas empatii i współczucia względem innych oraz samych siebie? Kim jesteśmy oraz czy potrafimy i chcemy sobie na te pytania odpowiedzieć?
Przejdźmy się wspólnie po dziewięciu kręgach i poszukajmy, spróbujmy…

Reżyseria i wizualizacje : Magdalena Drab
Scenariusz i muzyka: Albert Pyśk

SEN MAŁEGO KRÓLA, KTÓRY NIGDY NIE BYŁ KSIĘCIEM / Paweł Głowaty

Spektakl na motywach powieści Alberta Camus Obcy.

W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie…”

* * *

Czasem Coś mówi Nie.

Ale ktoś gdzieś śni, a jednak nigdy nie zaznał snu, czy przebudzenia. Odbywa jeden jedyny sen, który mieni się kalejdoskopem kolorów, a jednak nie potrafi rozróżnić kolorów. Ogląda światło znając jedynie ciemność. Kołysz mnie, kołysz…a już nigdy się nie przebudzę.

Dlaczego?

Bo nie.

I wystarczy.

Reżyseria: Paweł Głowaty

Muzyka: Dorota Biłka oraz Kamil Owczarek

GROP / Iwo Bochat

Dużo dyskutuje się ostatnio o tym gdzie przebiegają granice sztuki? Do czego ma prawo artysta? Jakie są i jakie być powinny kompetencje moralne twórcy? Dyskusja odbywa się głównie w okolicach relacji twórca-odbiorca, ale czy to jedyna droga, na której powinniśmy zadawać sobie pytanie o granice, morale, o sens? A jeśli nie? Jeśli istnieją wstydliwe mielizny i „trudne sprawy” na drodze od twórcy do twórcy, od ucznia do mistrza, od artysty do producenta…? Czy widz powinien o nich wiedzieć? Czy odbiorca jest w stanie zrozumieć, co czuje artysta gdy umniejsza się jego potencję twórczą? Czy to w ogóle jest jakaś sprawa? Czy to może boleć czy jest wyłącznie śmieszne? Sprawdźmy to.

Reżyseria: Magdalena Płaneta
Występuje: Iwo Bochat

SCHRON / Maciej Kowalczyk
Monodram Macieja Kowalczyka na podstawie opowiadania Franza Kafki Der Bau. Schron to historia ukrywającego się przed światem człowieka, który konstruując systemy podziemnych korytarzy próbuje za wszelką cenę zapewnić sobie bezpieczeństwo.
Otchłań samotności wydrążona we własnej głowie.
Wróg, który prawdopodobnie nie istnieje.
Paranoja, jako jedyny rozmówca.
Czy jesteśmy skazani na drugiego człowieka?

Reżyseria i wykonanie: Maciej Kowalczyk

KAMICA79 / Marta Grygier

Monodram Kamica79 to spektakl dyplomowy, zrealizowany w ramach Akademii Teatru Alternatywnego, którego producentem jest Ośrodek Teatralny im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu oraz Teatr Kana w Szczecinie. Jest to zarówno debiut reżyserski jak i aktorski dla twórców. Spektakl zdobył główną nagrodę na Biesiadzie Teatralnej w Katowicach w maju 2017.

Przedstawienie Kamica79 podejmuje tematy związane z kondycją moralną współczesnej kobiety. Jest to spektakl naturalistyczny, osobisty, fizyczny, o dużej dawce ekspresji. Opowiada historię kobiety zmagającej się z czasem, odpowiedzialnością i konsekwencją rodzicielstwa, obowiązkami i prawami świata. W spektaklu zestawione są osobiste myśli autorki z inspiracjami związanymi z kamieniem. Kamień swoje znaczenie symboliczne zawdzięcza takim cechom, jak: twardość, niezmienność i niezniszczalność. Kojarzy się z siłą i wiecznością. We współczesnym świecie jego przeciwieństwem jest kobieta. A może to istniejący w świecie stereotyp? Człowiek, aby się rozwijać, musi działać, aby działać, potrzebny jest mu cel. Cel natomiast musi być wyraźnym punktem odniesienia do ludzkich zachowań ułatwiającym człowiekowi obranie właściwej drogi do samorealizacji. Spektakl powstał z potrzeby wyjścia z bezpiecznej, nie tylko artystycznie, strefy. Z chęci zmiany myślenia: z zachowawczego na rewolucyjne. Jako przykład walki o możliwość wypowiadania się i działania.

Reżyseria: Arti Grabowski
Wykonanie: Marta Grygier

WANDA WASILEWSKA / Kamila Banasiak
Monodram powstał w oparciu o biografię Wandy Wasilewskiej. Wanda postrzegana zazwyczaj stereotypowo jako zdrajczyni ojczyzny czy kochanka Stalina pojawia się 52 lata po swojej śmierci, by powiedzieć o uwikłaniach rodzinnych, o uwikłaniach w historię i z dystansu spojrzeć na losy współczesnej Polski.

Spektakl jest próbą „uczłowieczenia” posągu i podania w wątpliwość jednoznaczną ocenę postępowania Wandy Wasilewskiej. Dla pokolenia urodzonego po 1989 roku spektakl może być z kolei okazją do poznania tej postaci, która praktycznie nie pojawia się na lekcjach historii.

Tekst pisany jest z trzech perspektyw. Z jednej strony mamy rok 2016, by za chwilę móc przenieść się w czasy przedwojenne czy lata 50-te, będące okresem największej działalności politycznej Wandy. Tutaj biografia pojedynczego człowieka splata się z biografią państwową. Wanda staje się niejako postacią tragiczną, chociaż nie zależy nam na jej odbrązawianiu.

Ciekawe w tym kontekście staje się zmaganie młodej aktorki, nie znającej wcześniej Wandy, z kimś, kto pokoleniu jej rodziców kojarzy się z najgorszym stalinowskim okresem. Aktorka Kamila Banasiak próbuje wcielić się w postać odległą od niej historycznie i mentalnie. To tutaj łączy się przeszłość z teraźniejszością.

Co by się stało, gdyby Wanda Wasilewska przybyła do nas 53 lata od własnej śmierci? Co mogłaby powiedzieć? Za czym tęsknić? Jak patrzyłaby na współczesną Polskę? Takie pytania i wiele innych zadajemy, nie na wszystkie znajdując jednoznaczną odpowiedź.

Reżyseria i scenariusz: Aleksandra Skorupa
Światło: Marta Seredyńska
Występuje: Kamila Banasiak

WYDARZENIA TOWARZYSZĄCE

MOSKWA-PIETUSZKI / Jacek Zawadzki
Monodram na podstawie poematu rosyjskiego pisarza Wieniedikta Jerofiejewa, należy do najważniejszych przedstawień w reżyserskiej karierze Zygmunta Duczyńskiego. Premiera miała miejsce w 1989 w Szczecinie. Spektakl po polsku i angielsku pokazywany był na czołowych polskich scenach, jak również w Londynie, Edynburgu, Amsterdamie, Berlinie, Moskwie, Los Angeles, San Diego, Orange Country i San Francisco, spotykając się żywiołowym odbiorem i pełnymi zachwytu recenzjami krytyków.

„Wienia, bohater poematu, jest w ciągłej drodze do Pietuszek – miejsca, w którym mieszka jego ukochana. Przy okazji wspomina, że mieszkając w Moskwie, nigdy nie widział Kremla. Stan upojenia alkoholowego, w którym ciągle się znajduje, przesłania mu to, co najważniejsze. (…) Wienia, pomimo swojego nałogu, w trzeźwy i humorystyczny sposób opowiada swoją historię. Moskwa-Pietuszki to podróż wewnętrzna, paraboliczna historia ludzkiego losu”.
Katarzyna Skręt, Internetowy Magazyn „Teatralia” numer 38/2012

„Moskwa-Pietuszki” podejmuje problem choroby alkoholowej oraz konsekwencji z niej wynikających. Bohater monodramu z każdą minutą traci kontakt z rzeczywistością. Jednak jego opowieści niosą ze sobą uniwersalne przesłanie podszyte nutą nadziei. Zawsze trzeba dążyć do celu i walczyć ze swoimi demonami.

Scenariusz, scenografia i reżyseria: Zygmunt Duczyński
Obsada: Jacek Zawadzki

TATO NIE WRACA / Agnieszka Przepiórska

„Tato nie wraca” to monodram aktorki Agnieszki Przepiórskiej oparty na jej osobistych doświadczeniach. Autor tekstu, ceniony dramaturg Piotr Rowicki ze wspomnień Przepiórskiej uczynił uniwersalną historię młodej kobiety, która dorastała bez ojca.

Nasza bohaterka, to osoba z sukcesami, menadżerka w banku, matka, żona, z mieszkaniem w Warszawie, letnim domkiem na Mazurach i luksusowym Audi. Pewnego dnia, wykonując rutynowe spotkania z klientami w banku Agnieszka w jednym z nich odnajduje niewidzianego od wielu lat ojca, który zniknął z jej życia, gdy miała 3 lata. Spotkanie uruchamia lawinę wspomnień i wypieranych przez lata uczuć. W emocjonalnych, pełnych pasji i nostalgii monologach odbywamy wraz z bohaterką podróż do świata utraconego dzieciństwa, do autentyczności i niewinności. Spacerujemy ulicą Marchlewskiego, jemy Ambrozję w Hortexie mocno ściskając rękę ojca. A potem buntujemy się przeciwko niemu – w Jarocinie i na berlińskim koncercie U2.

Czy możliwe jest spotkanie po latach? Czy jest szansa na jakiekolwiek porozumienie? Jak radzić sobie z wieloletnią pustką po nieistniejącym ojcu?

Spektakl „Tato nie wraca” staje się seansem terapeutycznym, w którym odnajdziemy swoje tęsknoty, marzenia, może nawet spotkamy siebie sprzed lat. Będzie okazja by wyszeptać sobie samemu to, co zawsze chcieliśmy usłyszeć jako dzieci.

Tekst: Piotr Rowicki
Reżyseria: Piotr Ratajczak
Występuje: Agnieszka Przepiórska

Spektakl Teatru WARSawy

RAW LIGHT / Anna Nowicka

Spektakl powstał z ogromnej potrzeby bycia na scenie i przetańczenia tematów, które badałam przez ostatnich sześć lat: uwagi, snów i wyobraźni. „Raw Light” jest wymierną, fizyczną podróżą stającego się ciała; ulotną próbą nadania formy nieustannie zmieniającemu się doświadczeniu, działaniem umożliwiającym wyłonienie się migoczących obrazów; bezpośrednim uobecnieniem płynnego, wielowarstwowego ciała kalejdoskopowego, które tańczy w surowym świetle na styku realnego i wyobrażonego, odczuwanego i śnionego, odważnie wskazując niewidzialne i nieznane. Język, oczy i kończyny zwrócone ku jasności.

Z naciętej tkanki czasu i przestrzeni wyrasta trwałe zaufanie.

Koncepcja, choreografia i wykonanie: Anna Nowicka

Muzyka: Klaus Janek

Kostium: Kiss the Future / Tanja Padan

Reżyseria światła: Aleksander Prowaliński

Fotografia: Katarzyna Szugajew

Organizatorzy:

Stowarzyszenie Targowa 62/ Teatr Szwalnia, filia Poleskiego Ośrodka Sztuki